روز اول پیش خود گفتم\nدیگرش هرگز نخواهم دید\nروز دوم باز می گفتم\nلیک با اندوه و با تردید\n\nروز سوم هم گذشت اما\nبر سر پیمان خود بودم\nظلمت زندان مرا می کشت\nباز زندانبان خود بودم\n\nآن من دیوانه ی عاصی\nدر درونم های و هو می کرد\nمشت بر دیوارها می کوفت\nروزنی را جستجو می کرد\n\nدر درونم راه می پیمود\nهمچو روحی در شبستانی\nبر درونم سایه می افکند\nهمچو ابری بر بیابانی\n\nمی شنیدم نیمه شب در خواب\nهای های گریه هایش را\nدر صدایم گوش می کردم\nدرد سیال صدایش را\n\nشرمگین می خواندمش بر خویش\nاز چه رو بیهوده گریانی\nدر میان گریه می نالید\nدوستش دارم ، نمی دانی\n\nبانگ او آن بانگ لرزان بود\nکز جهانی دور بر می خاست\nلیک درمن تا که می پیچید\nمرده ای از گور بر می خاست\n\nمرده ای کز پیکرش می ریخت\nعطر شور انگیز شب بوها\nقلب من در سینه می لرزید\nمثل قلب بچه آهو ها\n\nدر سیاهی پیش می آمد\nجسمش از ذرات ظلمت بود\nچون به من نزدیکتر می شد\nورطه ی تاریک لذت بود\n\nمی نشستم خسته در بستر\nخیره در چشمان رویاها\nزورق اندیشه ام ، آرام\nمی گذشت از مرز دنیا ها\n\nباز تصویری غبار آلود\nزان شب کوچک ، شب میعاد\nزان اطاق ساکت سرشار\nاز سعادت های بی بنیاد\n\nدر سیاهی دست های من\nمی شکفت از حس دستانش\nشکل سرگردانی من بود\nبوی غم می داد چشمانش\n\nریشه هامان در سیاهی ها\nقلب هامان ، میوه های نور\nیکدیگر را سیر می کردیم\nبا بهار باغ های دور\n\nمی نشستم خسته در بستر\nخیره در چشمان رویا ها\nزورق اندیشه ام ، آرام\nمی گذشت از مرز دنیا ها\n\nروزها رفتند و من دیگر\nخود نمی دانم کدامینم\nآن من سر سخت مغرورم\nیا من مغلوب دیرینم ؟\n\nبگذرم گر از سر پیمان\nمیکشد این غم دگر بارم\nمی نشینم شاید او آید\nعاقبت روزی به دیدارم\n\nPersian Poem - Iran - Forough Farokhzad فروغ فرخزاد -دیوان اسیر - صبر سنگ